Haar halve leven werkte Vergouw als graficus bij een reclamebureau in Amsterdam, de eerste baan na haar studie grafische vormgeving. Tot vier jaar geleden: het bedrijf waar zij werkte ging failliet. ,,Na achttien jaar stond ik ineens op straat. Maar ik heb er hooguit één dag om getreurd: ik was vooral blij en opgelucht.''

Vergouw wilde al heel lang weg. ,,Ik had een chef waarmee ik totaal niet overweg kon en ik werd niet blij meer van het werk. Maar ja, ik durfde niet. Ik had een huis, en moest in m'n eentje elke maand toch de hypotheek weer zien op te hoesten.'' Het faillissement zette Vergouw verplicht voor de keus. ,,Nu moest ik wel. Of, eigenlijk kreeg ik nu eindelijk de kans.''

Hobby

Op de werktafel in het zonverlichte atelier ligt een plak grijze klei. Ernaast een paar uitgestoken vlinders. Op de achtergrond klinkt muziek waar je spontaan 'zen' van wordt. En zo ziet de Zaandamse er ook wel uit. Vraag haar naar haar werk en ze kan je uren enthousiast vertellen over de (lege) urnen in haar kast, stooktechnieken, draaischijven en potvormen.

,,Ik was al jaren met keramiek bezig als hobby. Ik had een ateliertje in mijn schuur, waar ik in mijn vrije tijd potten draaide'', vertelt Vergouw. ,,Een maand nadat ik mijn baan verloor, reisde ik naar Thailand; dat had ik al geboekt. Daar heb ik veel nagedacht over wat ik wilde, en toen besloot ik deze kant op te gaan.''

Made in China

Spannend was de omslag wel. ,,Het was midden in de crisis. Mensen bezuinigen het eerst op kunst. Mooie kunstige potten zou ik niet verkopen. Maar voor een praktisch object als een urn was wel een markt.'' Bovendien zag de keramiste een missie voor zichzelf.

,,Ik was een keer bij een crematie waar ik mensen hoorde zeggen dat de collectie urnen bij het crematorium zo teleurstellend was. Bijna alles was 'made in China': koud, kil en onpersoonlijk. 'Dat kan zoveel mooier', dacht ik. Met keramiek kun je van een urn iets heel persoonlijks maken.''

Meer dan kleien

Dat persoonlijke aspect van haar werk vindt ze heel belangrijk. ,,Het is meer dan een beetje kleien, er zit een gedachte achter. Ik probeer zoveel mogelijk samen met mensen te kijken wat er mogelijk is.'' Haar zorgzaamheid betaalt zich uit.

,,Als mensen hun urn komen ophalen, staan de tranen ze vaak in de ogen. Ze zijn zo blij met iets moois voor hun nabestaanden. Ik krijg vaak dikke knuffels, en achteraf bedankjes en kaarten. Daar krijg ik kippenvel van: geen megasalaris kan daar tegenop.''

Vrede

Financieel gezien is Vergouw er niet op vooruit gegaan. ,,In de reclame had ik een goed salaris en kon ik luxe leven. Nu moet ik veel bewuster met mijn geld omgaan. Aan het eind van de maand houd ik nog steeds mijn adem in.'' Toch heeft ze vrede met haar keuze.

,,Ik haal nu zoveel meer voldoening uit mijn werk dan vroeger. Ik voel me vrij, heb geen vervelende chef meer, kan creatief bezig zijn en echt iets betekenen voor anderen. Met het geld komt het ook wel goed: ik geloof in mijn product. Het heeft gewoon wat tijd nodig.''

De keramiste kent meer mensen die een omslag overwegen. Moeiteloos somt ze een rij namen op. ,,Het is de leeftijd, denk ik. Veel van hen werken ook nog bij de eerste baan na hun studie. Op een zeker moment ben je daar gewoon klaar mee.'' Haar advies? ,,Geef het een jaar de kans. Zo ben ik er ook ingestapt. Lukt het niet, dan heb je het tenminste geprobeerd.''