Maar toch voelt zoiets raar. Op je 56e ben je ineens wees.

Ik kende de moeder niet zo goed. Vooral uit de verhalen. En ik weet dat ze steevast een tientje meegaf als we eropuit trokken. Werden we getrakteerd door moeder op koffie met gebak. Zo’n lief gebaar.

Ik had het er met een andere vriendin over - zelf halverwege de dertig - die al heel wat dierbaren heeft verloren. Zij zegt dat wanneer je hoort dat iemand is overleden, je automatisch teruggaat naar je eigen verlies. Dat je denkt aan wat er niet meer is.

Zelf heb ik dat wat minder. Maar ik kijk altijd op tegen afscheidsplechtigheden. Ik kan er niet tegen om andermans verdriet te zien. Dan schiet er een brok in mijn keel. Ook kan muziek tijdens de ceremonie een schok opleveren. Wanneer ineens hetzelfde nummer wordt gedraaid dat je bij een eerder afscheid hebt gehoord of zelfs heb uitgekozen.

Ook daar had de vriendin wijze woorden. Die ze overigens op haar beurt weer van iemand anders had opgepikt.

Tijdens de plechtigheid huil je niet voor degene die er ligt, maar voor degenen die je al hebt weggebracht.