Yvonne Blokker is zwerfster. Twee jaar geleden werd ze al geportretteerd in het televisieprogramma ’Joris’ wereld’ onder de titel ’De vrije wandelaar’. Zaterdag vertelde ze over haar leven in de Alkmaarse bibliotheek. ’Leven zonder zekerheden’, luidde de kreet, waarop meer dan honderd mensen waren afgekomen.

Kernwoord in haar verhaal is ’vertrouwen’. ,,Hoe minder ik me vastpin, hoe voller ik alles onderga”, vertelt ze. ,,Misschien is het een vlucht voor de manier waarop ik geacht wordt te leven. De sociale regels die ik niet snap. Door te zwerven heb ik geleerd het leven door me heen te laten gaan. En erop te vertrouwen dat het goedkomt. Het komt altijd goed. Het gaat vanzelf ergens naartoe.”

Relatie

Yvonne groeit op in de buurt van Hoorn en woont vanaf haar twintigste in Alkmaar. Op haar 36e gaat het mis. Haar relatie loopt vast en ze raakt haar baan in het onderwijs kwijt. Ze kan haar woning niet meer bekostigen en besluit de wijde wereld in te trekken.

Eerst nog in een volkswagenbus. Ze belandt onder meer in Afrika, waar ze een project begint en leert wat soberheid is. ,,Geen elektra, koken op kolen”, zegt ze. In de jaren daarna woont ze beurtelings in Nederland en het buitenland. ,,Het lukte niet meer om te wennen en ik trok er weer op uit. Slapen onder de brug. Ik wilde kluizenaar worden in de Pyreneeën.”

Acht jaar geleden gooit ze al haar eigendommen weg, zelfs haar fotoboeken, en trekt ze Europa in met alleen een rugzak. Sindsdien is ze zwerfster. Yvonne is nu 54 jaar.

Ze zingt een eigen vertaling van ’I got Life’, een nummer uit de musical Hair. De versie van Nina Simone is haar lijflied. Ook leest ze een gedicht voor over vertrouwen. En ze zingt een lied over een wekker, over opstaan en tijd.

Gespannen

Ze heeft een gespannen verhouding met het begrip ’tijd’, zoals dat door de westerse wereld wordt ingevuld. ,,Alles gaat op de klok”, zegt ze. ,,Dat roept weerstand op.” Hetzelfde geldt voor spullen. ,,Er is een verschil tussen iets hebben en je ergens aan hechten. Ik maak regelmatig mee dat mijn spullen worden gestolen. Dat geeft een dankbaar gevoel. Niet naar de dief, maar voor mijzelf: dat ik die spullen niet meer mee hoef te slepen.”

Ze strooit met anekdotes. Vooral over Italië, waar ze het erg naar haar zin heeft in de natuur en kennis krijgt aan een gezelschap vrije theatermakers. Ook komt ze met oplossingen voor het leven zonder gemakken.

Na haar verhaal vragen de toeschouwers honderduit. ’Hoe eet u?’, ’Gaat u weleens naar de dokter?’, ’Wat doet u bij kiespijn?’, ’Mist u familie en vrienden?’.

Op alle vragen geeft ze antwoord. Kalm en met humor. Afgewogen. Dan vraagt iemand of ze het leven anders zou aanpakken, als ze het over mocht doen. ,,Oh ja hoor”, zegt ze resoluut. ,,Daar heb ik over nagedacht. Ik zou gaan dansen en theater maken.”