Zaankanter Edwin ter Velde is de initiatiefnemer van dit duurzaamheidsproject en leverde ook Koningsdag in om zijn droom waar te maken. Samen met zijn team vrijwilligers is hij bijna dag en nacht bezig geweest op de werkplaats in Amsterdam Noord. Maandag wordt de Solar Voyage vanuit Rotterdam naar IJsland verscheept.

De afgelopen maanden zijn slopend geweest. Letterlijk, in Edwins geval. „Ik heb vorige maand bij het maken van de mast over de lengte de vingertop van mijn linker wijsvinger eraf gezaagd”, zegt hij, terwijl hij zijn handen laat zien met dikke pleisters erom. „De dokter wilde hem amputeren, maar ik was ervan overtuigd dat het goed zou komen. Bovendien speel ik ook piano. Gelukkig hebben ze hem kunnen sparen.”

Die beschadiging aan zijn hand houdt hem niet tegen, net zo min als mensen die zeggen dat het hem nooit gaat lukken dit project van de grond te krijgen. „Je moet niet alleen aan geld denken. Ik schat de kosten op 1,5 miljoen euro, dat is er nog niet. Dus vraag ik mensen me te helpen, we betalen bijvoorbeeld geen cent voor deze werkplaats.”

Maandag vertrekt de Solar Voyager richting IJsland. Daar moet hij een week lang technische tests doorstaan. „We doen dat samen met onze IJslandse partner. Een bedrijf dat als enige ter wereld ervaring heeft met expedities op Antarctica. Het is dus van groot belang, dat we goede resultaten halen”, zegt Edwin.

Het gaat nu om de techniek in de wagen, hoe het Edwin en zijn compagnon Wilco van Rooijen straks zelf zal vergaan op de Zuidpool is een tweede. „Dat kan je niet voorbereiden, want het zijn zulke extreme omstandigheden. Op IJsland logeren we ’s nachts in een vakantiehuisje, maar op Antarctica slapen we samen in de auto.”

Ze zullen elkaar de auto niet uitvechten, denkt Edwin, hoewel de ruimte in de wagen niet meer lijkt dan in een krappe camper. „We hebben het aantal vierkante meter niet gemeten. Daar houd ik me niet mee bezig.” Een warme douche of je tanden poetsen is er straks ook niet bij. „Dat kan niet bij zulke koude temperaturen. We hebben een soort astronautenpak aan en een helm op”, legt Edwin uit.

De wagen moest voor vertrek helemaal uit elkaar gehaald worden. „Hij gaat in losse onderdelen de zeecontainer in. Ik hoop dat het allemaal goed door de douane komt. We hebben daar zoveel papieren voor nodig, om gek van te worden.”

Kalm blijven

In alle gekte kalm blijven, dat is de clou. Ruim anderhalf jaar is Edwin hier nu meer dan fulltime mee bezig. Zijn eigen energiepeil is inmiddels wel wat laag. „Een weekje op het strand lijkt me heerlijk. Telefoon uit. Rust”, verzucht hij terwijl zijn mobiel voor de derde keer gaat en hij het gesprek wegdrukt. Hij moet weer aan de slag, want het werk blijft liggen. „Door dit gesprek kan ik vanavond weer een half uur later naar huis”, knipoogt hij.