In de verte zie ik de bomen neergaan. Als ik daar ben gearriveerd zullen ze wel weer opengaan, denk ik nog onschuldig. Niet, dus. De trein was allang gepasseerd, maar de bomen blijven dicht. Nog een trein, de andere kant op. Daarna een intercity. En nóg een intercity. De stemming onder mijn wandelvrienden begint al wat lacherig te worden, maar het meisje tegenover ons zucht diep. De vorige keer heb ik het tunneltje onder het station gepakt, vertelt een van de wandelgenoten. Maar zit er wel iemand in het wachtershuisje? Of worden de bomen tegenwoordig op afstand bestuurd? We beginnen te lachen. Want nu komt er weer een superlange goederentrein aan. Dat kan toch niet, zo lang wachten, midden in de Randstad anno 2010? Eindelijk gaan ze omhoog. Ik begin lachend te applaudisseren. Daarna steken we over. Uit de speaker klinkt plotseling keihard: ,,Sorry voor het lange wachten, en nog bedankt voor het applaus!'' Casper van den Broek