Het doel van deze wandeling is een van meest besproken natuurprojecten van de afgelopen decennia: het ecoduct bij Zandvoort. Voor- en tegenstanders van het miljoenenproject slaan elkaar met wetenschappelijke onderzoeken om de oren die absoluut tegenstrijdige conclusies bevatten.

De bedoeling van de natuurbrug is dat een deel van de herten van de overbevolkte Amsterdamse Waterleidingduinen migreren naar Park Zuid-Kennemerland. Als ook de twee andere ecoducten over de spoorlijn Haarlem-Zandvoort en de Zeeweg in 2016 worden opgeleverd ontstaat een aaneengesloten natuurgebied van 8000 hectare.

De Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur veegde in een lijvig rapport de vloer aan met de bedenkers van ecoducten. De conclusie van de onderzoekers is dat verbindingen door ecoducten *niet aantoonbaar functioneren'. De provincie Noord-Holland en de Europese Unie zijn desondanks bereid er enkele tientallen miljoenen in te investeren.

De wandeling start bij pannenkoekenhuis De Oase bij Vogelenzang op een zonnige, drukke zondag. De parkeerplaatsen zijn gevuld, de wachtrij voor de parkeer- en wandelkaartjes is lang.

Met zo'n massale opkomst verwacht ik geen enkel hertje te zien. Ik neem het onverharde weggetje aan de rechterkant en niet het vlonderpad dat veel wandelaars trekt. Dan wordt het eigenlijk meteen al rustig. Bij het sluisje in een van de vele waterwerken in het gebied steek ik over en volg vanaf dat moment de zanderige oever van het Noordoosterkanaal. Die ondergrond levert een verrassende mix van menselijke en dierensporen op. Wandelschoenen en gekloofde hoefjes volgen dezelfde weg in noordelijke richting.

Als ik opkijk zie ik tot mijn grote verrassing op nauwelijks vijftien meter afstand een hert rustig knauwen aan wat takjes. Ze acht me nauwelijks een blik waardig. Pas na enige tijd kijkt ze/hij op en neemt de fotogenieke pose aan die over de hele wereld harten doet smelten. Met een leuk huppeltje snelt het hert vervolgens weg.

Als het verkeer over de Zandvoortselaan hoorbaar wordt en het kanaal naar links afbuigt, steek ik een van de boogbruggetjes over. Ik vervolg linksaf het klinkerpad op de rechteroever en sla tussen een bruine bank en groene afvalbak rechtsaf de duinen in. Daar ergens moet zich het ecoduct bevinden. Na wat stijgingen en dalingen door duinvalleitjes komt de Zandpoort inderdaad in zicht.

Een oudere man staat aan de andere kant van het hek langs de Zandvoortselaan naar het ecoduct te kijken. Daar gaan mijn belastingcenten dus naar toe, zie ik hem denken. Anderhalf jaar is eraan gewerkt, negen miljoen euro heeft-ie gekost: de grote kale zandbak die de twee duingebieden verbindt. Nou, verbindt? Voorlopig staan er ook nog hekken op de Zandpoort zelf waaronder alleen wat verdwaalde konijntjes en padden tussen de natuurgebieden kunnen migreren.

Op het keerpunt van de wandeling ga ik even zitten bij een put die door vleermuizen als overwinteringplaats in gebruik is genomen. Met een statige, rustige tred komt een hert met fors gewei uit een duinpad gelopen. Op slechts enkele meters passeert hij me behoedzaam. Zonnestralen laten zijn prachtige vacht opgloeien. Opnieuw met gevoel voor decor, gaat hij met een helblauwe lucht als achtergrond rustig staan grazen. Mij de gelegenheid biedend dat rustig op film te zetten. Zie onze website.

Op de weg terug kies ik een hoger gelegen verhard pad langs het kanaal. Inmiddels kijk ik al helemaal niet meer op van de vele herten die overal verschijnen. Sommige worden omringd door een schare van ouders met kinderen die ademloos toekijken. Ik zou zeggen: sleur je kinderen vanachter de computer weg en neem ze mee voor het ultieme Bambigevoel.

Jacob van der Meulen

Lengte: 5,5 kilometer.Start: De Oase in Vogelenzang (Eerste Leijweg 2).Parkeren: €2, maakt niet uit hoe lang.Entree: €1,50. Honden: Worden helaas niet toegelaten.Horeca: Pannenkoekenrestaurant De Oase.