Met kleine oogjes van een lange nacht staat Illy Gultekin op zijn met een Nederlandse vlag versierde balkon, nog geen honderd meter van het strand. ,,Het was spannend”, blikt de half-Turkse Limburger terug op de nacht van de staatsgreep. ,,De pleuris was uitgebroken. Twintig, dertig politieauto’s die voorbijraasden. Richting het hotel waar Erdogan verbleef, begrepen we later. In de straat voor het hotel stonden duizenden toeterende, protesterende mensen. We wisten niet wat er precies loos was. Vooral mijn vrienden, die het land niet kennen en geen Turks spreken, waren bang.”

Het hotel waar Illy met zijn vier vrienden verblijft, is stil. Welhaast leeg. ,,Ik was hier acht jaar geleden ook en toen was alles stampvol. Je kon over de hoofden lopen. Ik ken het niet meer terug”, vertelt hij. Zijn Nederlands sprekende Turkse reisleider beaamt dat en ziet de toekomst voor Marmaris en Turkije met angst en beven tegemoet. ,,Het wordt hier leger en leger, omdat Westerse media ons in kwaad daglicht willen zetten. In Frankrijk en Spanje is het gevaarlijker dan hier. Dit is de meest veilige badplaats van Europa, durf ik te zeggen.”

Dat is iets waar de familie De Graaf niet mee zal instemmen. Het gezin uit Bunschoten-Spakenburg verbleef drie kilometer verderop, in het hotel waar Erdogan tijdens de staatsgreep ook zat. Rond half vier ’s nachts ’breekt de hel los’, uren nadat de Turkse president al weg was (volgens getuigen in een door politie begeleide taxi). Theresia de Graaf wordt wakker van knallen en denkt aan vuurwerk. Als ze op onderzoek uitgaat staat ze oog in oog met een militair op haar balkon, . Hij heeft een machinegeweer in de aanslag. Soldaten zijn op zoek naar Erdogan en De familie maakt zich kruipend uit de voeten en schuilt in de badkamer. Een kogelregen volgt, zowel vanaf de grond als vanuit helikopters en er zijn veel explosies. De familie De Graaf komt met de schrik vrij. Twee dagen na de aanval wordt het hotel angstvallig beschermd en komen niet-hotelgasten niet in de buurt, maar is de schade in allerijl gerepareerd. Taxi’s rijden af en aan. Alleen de agenten die iedere auto openen en elke onbevoegde weer wegsturen, herinneren eraan dat het geen alledaags hotel betreft.

Dat het een zeer gerichte actie was blijkt uit het feit dat men twee kilometer verderop niets heeft gemerkt. Het jonge Rotterdamse stelletje Jordy van Hengst en Anouk Dullaard ’kregen wel iets mee’, maar bang waren ze geen enkel moment. ”Het was alsof Turkije een voetbalfeestje vierde”, lacht Jordy aan de rand van zijn, eveneens doodstille, zwembad. ”Veel zingende mensen met vlaggen. Ik zocht er niets achter. In Nederland wisten ze beter wat er aan de hand is dan wij hier. Volgens mij waren zij banger dan wij.”