Zo onwaarachtig
Een verhaal dat op mij al als kind diepe indruk maakte – mijn vader las ons geregeld voor uit een boek met verhalen uit de Griekse oudheid – was dat over een man genaamd Charondas. Charondas leefde in de 6e eeuw vóór Christus en is bekend geworden door de wetten die hij opstelde voor de stad Catania op Sicilië.
Een daarvan bepaalde dat op het meebrengen van wapens naar de volksvergadering, zeg maar het parlement, de doodstraf stond.
Toen Charondas op een dag terugkeerde van de achtervolging van boeven en onnadenkend omgord met zijn zwaard de vergadering binnenstapte, werd er door een van de afgevaardigden geroepen: ’Kijk eens, hij houdt zich niet aan zijn eigen wet!’ Waarop Charondas, zich opeens bewust van zijn fout, antwoordde: ,,Ik hou me wel degelijk aan de wet” en zichzelf doodstak.
Ik moest aan dat verhaal denken tijdens een uitzending van het NOS-journaal waarin beelden werden getoond van Nigel Farage, de motor achter de Brexit, die triomfantelijk in het Europees Parlement kwam vertellen dat hij de meerderheid van de Britten maar mooi achter zich had gekregen, maar ook dat hij zijn zetel in dat parlement zou blijven innemen. Hoe onwaarachtig wil je het hebben? Je land opjagen om met een bepaalde club te breken en vervolgens zelf zolang het je beter (financieel? Qua status?) uitkomt toch lid van diezelfde club blijven.
Farage heeft ongetwijfeld smoezen waarom hij die zetel wil houden, zoals dat je een club beter van binnenuit dan van buitenaf kunt bevechten. Maar volgens diezelfde redenering hadden hij en Groot-Brittannië juist in de EU moeten blijven.
Duidelijk, Farage bezit bepaald niet het karakter van een Charondas. Erger nog, op een persconferentie een paar dagen later deelde hij mee als leider van de anti-Europa partij Ukip af te treden. Hij had, zei hij, door de Brexit zijn land terug en ’now I want my life back’, ’nu wil ik mijn leven terug’. Simpel gezegd, ’ik heb geen zin om verder tijd en moeite te investeren in het oplossen van de problemen waarvoor de Brexit mijn land plaatst’.
Exact diezelfde zin ’I want my life back’, werd in mei 2010 uitgesproken door een van de machtigste zakenmannen van dat moment, Tony Hayward, baas van de oliemaatschappij BP, British Petrol. Op 20 april was een booreiland van BP in de Golf van Mexico geëxplodeerd wat leidde tot de grootste milieuramp in de recente geschiedenis.
Bij die ontploffing vonden 11 medewerkers van BP de dood en raakten tientallen ernstig verbrand. Dat weerhield Hayward er niet van om na enkele weken van crisismanagement publiekelijk te roepen: ’ik wil dat dit gedoe over is. Ik wil mijn leven terug’. Waarop President Obama reageerde met: ’Als Hayward een medewerker van mij was geweest, had ik hem er acuut uitgedonderd’.
Een idee voor het Europarlement?