Tijdens de kerstnachtdienst zit het ieder jaar nog immer tjokvol. Het is een beetje een rare viering geworden. Opeens zijn ze er weer, die broeders en zusters die we al eventjes niet in de kerk gezien hebben.

Natuurlijk komen we naar de dienst om stil te staan het ’Kindeke klein’ maar het is ook een beetje een koekeloer-dienst geworden. Spiedende blikken, gesprekjes op fluistertoon: ’Gut, wat zijn hun kinderen al groot geworden’, ’Kijk nou, dat echtpaar heeft ook al kleinkinderen’.

Met de hele familie naar de kerstnachtdienst, het hoort kennelijk bij kerst. Jaren geleden kwam menig bezoeker bedrogen uit. De jonge voorganger had er een prachtige dienst van gemaakt maar er miste iets: in de liturgie was niet één aloude kersthit opgenomen.

,,Je ziet ze nooit en dan willen ze ook nog dat alle bekende kerstliederen gezongen worden. Daar doe ik niet aan mee’’, mopperde de herder kribbig. Men verdween in de donkere kerstnacht, zonder 'Nu syt wellecome', 'Komt allen tezamen' en 'Ere zij God'.