Op de vraag wat hun mooiste herinnering is, blijft het even stil. Ze kijken elkaar aan en zuchten diep. ,,Het zijn zoveel leuke momenten geweest, zoals iedereen altijd zegt: ’Je zou er een boek over kunnen schrijven’’’, zegt Stuij.

Al snel zijn ze het eens, het huwelijkscadeau van de stamgasten was iets om nooit te vergeten. Brouwer: ,,Ingrid en ik zijn vorig jaar voor de tweede keer getrouwd. We gaven een groot feest dat tot half elf de volgende ochtend doorging. Van onze vrienden uit het café kregen we een vakantie aangeboden naar de Spaanse kust inclusief zakgeld. Dat was echt een verrassing. Ze hadden alles achter onze rug om geregeld. Ik dacht dat ik gewoon naar mijn werk moest, ik ben buschauffeur, maar ze hadden mijn baas gebeld en vrij gevraagd. De kinderen hadden onze koffers al ingepakt, de volgende dag vertrokken we.’’

Hoewel ze altijd met veel plezier in ’t Verloreneind hebben gewerkt, is nu de tijd gekomen om te stoppen. Voor een deel is die beslissing noodzakelijk. ,,We vinden het werk nog steeds leuk, maar als het geld gaat kosten dan moet je stoppen.’’ In de zomermaanden komen er altijd wandelaars, fietsers, mensen die van het weidse uitzicht op de viersprong van waterwegen komen genieten. In de winter is het eigenlijk te rustig, vertelt Stuij. Achter het horecabedrijf heeft het stel een bed and breakfast gerealiseerd. De pipowagens met iedereen een eigen thema vormen samen een soort camping. Brouwer: ,,Er komen hier mensen van over de hele wereld. Dat is ontzettend leuk, iedereen heeft andere verhalen.’’

Stuij kijkt er naar uit om na twintig jaar horeca iets anders te doen en een rustiger leven te gaan leiden. ,,We hebben deze zaak van 1996 tot 2002 gehad, daarna zijn we er in 2007 weer ingestapt. In de tussentijd hebben we andere horecabedrijven gehad. Ik vind het nu tijd voor mijn sociale leven, straks kan ik ook een keer naar een verjaardag of een ander feestje. En we hebben ook meer tijd voor motorrijden. Marcel blijft buschauffeur, ik ga ander werk zoeken. Wat dat wordt? Ik heb nog geen idee wat ik later wil worden. Maar ik denk dat het geen horeca meer wordt.’’

De Purmerendse heeft de afgelopen jaren bijna zeven dagen in de week in het café gestaan. Haar man sprong bij als het druk was, voornamelijk in de weekenden. Personeel hebben ze niet. ,,Maar we kunnen altijd rekenen op extra handjes als we het zelf niet redden. Dan vragen de vaste gasten altijd of ze kunnen helpen of beginnen spontaan aan de afwas. Dat is wat dit café zo bijzonder maakt, we zijn een grote familie met elkaar.’’

’De familie’ komt iedere maandagmiddag bijeen in ’t Verloreneind. Zo ook deze week. Het is mooi weer en de stamgasten nemen een voor een plaats aan de terrastafel. Het gesprek komt al snel op het vertrek van Ingrid en Marcel. Ze vragen zich af waar ze straks heen moeten, want het vertrek betekent ook de sluiting van de zaak. ,,Wat er op deze plek komt, is nog niet bekend. Het is al sinds 1979 een café’’, weet Stuij.

Haar vaste clubje bespreekt ondertussen de alternatieven, maar gemakkelijk is het niet. ,,Veel cafés zijn niet open op maandagmiddag.’’ Een ding weet Brouwer zeker, deze kroegvriendschappen eindigen niet als straks de deur in Westbeemster op slot gaat. ,,Het is alleen meer gedoe om elkaar te zien, er is geen vaste plek meer. Maar we bedenken er wat op.’’

Een ding die de gasten zeker gaan missen, zijn de befaamde gehaktballen. ,,230 gram per stuk’’, zegt Stuij trots. ,,Het recept is en blijft geheim. Koken zal straks ook weer gek zijn, nu kook ik altijd voor een heel weeshuis zodat onze vrijgezelle stamgasten een prakkie mee naar huis kunnen nemen. Over een maand is alles anders.’’

’t Verloreneind is op zaterdag 30 september voor het laatst geopend. Er zijn optredens van De Vriendenband en A Few Dutch and a Welshman.

Biertjes zijn die dag 1 euro, een glas wijn kost 1,50. ,,We houden leegverkoop, alles moet op.’’