Geconfronteerd met uitlatingen van een Britse arts die gesteld had aan wel 150 sportmensen dopingproducten te hebben verstrekt, liet men weten dat men van de zaak wist, maar dat een diepgaand onderzoek niet mogelijk was omdat… en nou komt het… de instantie ’niet de bevoegdheden had’.

Hoe kan zoiets?

Je bent er om het gebruik van doping binnen de sport in je land te onderzoeken en stappen te nemen als zulks gebeurt, maar een klierig artsje laat je lopen omdat je de bevoegdheden niet hebt hem en zijn daden onder het vergrootglas te leggen.

Lijkt dit niet heel erg op het Fuentes-rapport in Spanje dat een resem aan namen van wielrenners opleverde, maar toen er doorgepakt werd en er gehamerd werd op het compleet openbaar maken van de Fuentes-klantenlijsten, verscheen er ineens een Spaanse rechter die wijdbeens ging staan, de armen over elkaar vouwde en zei: ,,Tot hiertoe en niet verder.”

Ik weet nog hoe in die spannende dagen van 2006 de geruchtenmachine op topniveau draaide en er van allerlei gissingen en aannames boven de sportwereld bleven hangen: spelers van Real Madrid, Barcelona en Valencia… toptennisser en de naam van Rafael Nadal werd zelfs hardop genoemd, zonder dat daar deugdelijk bewijs voor bestond. Die Spaanse lijst werd nooit geopenbaard. Nooit.

Mijn conclusie toen: men, diegenen die het rapport bekend hadden gemaakt en de rechterlijke macht erachter, wilde helemaal geen openheid. Men weigerde gewoon door te pakken, want blijkbaar was het voldoende om een stuk of vijftig wielrenners de broek over de billen te trekken en hen flink op de blote kont te geven. Waarom zijn nooit die andere namen van Fuentes-klanten naar buiten gebracht?

Blijkbaar waren er bij de ’anderen’ te veel mensen die beschermd moesten worden; ofwel vanwege hun toppositie binnen de Spaanse sport en het sociale leven, dan wel omdat iemand vond dat het wel genoeg was het wielrennen even flink de les te lezen. Waar je ook aanklopte, bij welke instantie dan ook, kreeg je een dichte deur en als er wel iemand even antwoordde, werd die deur in je gezicht dicht gegooid. Datzelfde lijkt in Engeland te gebeuren. Het zal wel een doofpotverhaal worden, waar nog heel even in geroerd gaat worden, maar dan volgt wellicht doof makende stilte en afwijzing.

Het nieuwsbericht over die enge arts Mark Bonar leefde een half etmaal in onze sportwereld. Toen werd het al vervangen door de vreugde rond Max Verstappen, de gevoelens rond de Cruijff-manifestatie(s) en de heroïeke daden van Peter Sagan in Vlaanderen. De wereld draaide door en zou dat blijven doen en we moesten ons niet zo druk maken om de strapatsen van een goedkope Britse arts die wat zakcentjes bijverdiende in de periferie van de topsportwereld.

Maar een dopinginstituut dat laat weten geen bevoegdheden te hebben is zo lachwekkend dat het bijna humor wordt. Of eigenlijk al is. Een 3 april-grap of zo.