In april 2004 keerde Celeste alleen terug uit Libanon. Haar toenmalige man bleef achter en hield Yannis en Lucas bij zich. Een lange weg volgde om de zonen, nu 9 en 11, terug te krijgen. Ondanks het feit dat alle procedures in Libanon zijn gewonnen, ze de voogdij heeft, haar ex op de rode lijst van Interpol staat, is het nog steeds niet zo ver. Het politieke klimaat in Libanon is instabiel en uitleveringsverdragen met Libanon zijn er niet.

Haar Libanese advocaat Maalouf wroet onderwijl verder om er voor te zorgen dat het laatste zetje ook wordt gegeven. Dit weekeinde arriveert hij in Nederland. Zijn komst houdt verband met gesprekken op het ministerie van buitenlandse zaken. Die zijn nodig om uit te vogelen waar mogelijkheden liggen om de kwestie tot een goed einde te brengen.

Van meet af aan heeft Celeste er in geloofd dat dat moment zal aanbreken. De vraag of het langzamerhand niet te lang duurt, is niet aan de orde. Die afslag neemt ze niet. Evenmin laat ze zich uit het veld slaan door mensen die het geloof in een terugkeer hebben laten varen. Dat weliswaar niet zeggen, maar wel uitstralen. Vroeger kon ze daar onzeker van worden, maar dat gebeurt niet meer. Celeste is koersvast. Onafgebroken denkt ze aan haar zonen. En ondanks het feit dat ze Yannis en Lucas al jaren niet meer heeft gesproken en gezien, groeit ze in gedachten met de jongens mee. ,,Ik denk niet meer in maatje 23 schoen en stop ze niet meer onder de douche. Op straat kijk ik naar kinderen van hun leeftijd,'' vertelt ze terwijl de hond Banjer (6) op een bot kluift. Het dier is gekocht omdat destijds werd aangenomen dat de jongens snel zouden komen. Blijft over de vraag 'of haar e-mailadres er bij kan in het geval mensen vragen en informatie hebben over zaken als deze': ccm239@hotmail.com of 06-20405812