Een kilometer of tien is het van de Gamma aan de zuidoostkant van de stad, naar zijn woning in Koedijk, in het noordwesten.

Een pittig stuk, maar geen afstand waar hij zijn hand voor omdraait. Zes maal liep Louis de Vierdaagse van Nijmegen, die hij tegenwoordig, met een deelnemersaantal van rond de 55.000, te druk vindt. Bovendien is het maken van forse wandel- en fietstochten de laatste drie jaar bijna dagelijkse kost voor hem. Omdat hij het wil, omdat hij zich er lekker bij voelt én omdat het moet.

Het belangrijkste is dat hij in beweging blijft, zegt Louis terwijl de wind om hem heen buldert. Niet alleen omdat bewegen nu eenmaal allerwegen wordt gepropageerd. Meer nog omdat zijn artsen hem dat hebben aanbevolen, vanwege zijn gezondheidstoestand.

,,Behalve dat ik diabetespatiënt ben, werd drie jaar terug bij mij ook beenmergkanker geconstateerd. Ik maak foute eiwitten aan. Het is goed als ik zoveel mogelijk verbrand. Dus veel lopen en fietsen.’’

,,Natuurlijk: toen ik de artsen drie jaar geleden aanhoorde, was dat een enorme schok. Het hing aan een zijden draadje, werd er bij gezegd. Ook dat nog. Maar ik ben er nog. Na de chemo ben ik weer aardig op de been gekomen, maar beter word ik niet. Dat is een idee waar je wel even aan wennen moet.’’

Lullig

Misschien wel tot Louis’ eigen verbazing kwam vrij snel het moment dat hij vrede met de situatie kreeg. ,,Ik ben vrij snel onthecht geraakt. Ik had gewoon geen zin om mij er heel druk om te maken. Dat is natuurlijk ook zinloos. Het is lullig, maar voor mij vergaat de wereld niet. Als je zo om je heen kijkt zijn er ergere dingen. Wie de diagnose ’kanker’ hoort uitspreken denkt vaak ’Waarom ik?’ Je zou ook kunnen zeggen: ’Ik dus ook’.

Nog meer relativering: Louis is er van overtuigd dat hij allang was ’weggeweest’ als hij niet bijna twintig jaar geleden al met vervroegd pensioen was gegaan.

,,Ik ben altijd werkzaam geweest in de hulpverlening, onder meer op het vlak van de psychiatrie. Op m’n 55ste kon ik met een regeling vertrekken bij de Jeugdzorg. Zo bleven mij reorganisaties, fusies en heel veel nieuwe bureaucratie bespaard. Er is heel veel in die sector overhoop gehaald, maar het is er allemaal niet beter op geworden. Dat was beslist aan mij gaan vreten, als ik gebleven was. En zoiets gaat dan al gauw ten koste van je gezondheid. Ik denk dat ik het niet had overleefd.’’

Voor hij weer op weg gaat zegt Louis zich geen zorgen te maken over zijn toekomst. ,,Ik weet wat ik onder de leden heb, maar aan prognoses waagt geen dokter zich. Garantie tot de stoep. Het is allemaal erg betrekkelijk als je er over nadenkt. Wie garandeert mij dat ik niet op een dag, tijdens een van mijn wandelingen, hier aan de kant van de weg van de sokken wordt gereden door zo’n snelle jongen met haast?’’