Hoe Jan Splinter de andere seizoenen doorkomt, is in nevelen gehuld, maar ik heb een vermoeden waar het de vakantieperiode betreft: hij zorgt dat hij wordt omgeboekt.

Net als Jan let ik op mijn uitgaven en daarom viel de keuze op een bescheiden hotelletje in Toscane. Een week halfpension voor 330 euro. Wat u zegt, te mooi om waar te zijn.

En dat werd het dan ook niet.

Het werd mooier.

Op de avond voor vertrek kwam er bericht van de reisorganisatie. Het hotel was helaas overboekt, wat we wilden: geld terug of een alternatief logeeradres voor hetzelfde bedrag? Dat laatste bleek een poepchic vijfsterrenhotel. We zijn niet zo van de kak dus heel even aarzelden we, maar toen siste de geest van Jan: ,,Doen!’’

Het werd een riante kamer met twee badkamers. Dagelijks een viergangendiner en iedere ochtend een ontbijtbuffet met minstens vijf soorten taart en soms zelfs tiramisu.

Als Jan Splinter op die manier de lente doorkomt, dan weet ik wel hoe hij de winter redt. Kwestie van teren op zijn vakantievet. (Net als ik. Want zo veel eten én niet aankomen, dat lukt niet. Het kan ook té mooi.)