Daar doet het fenomeen snippergrond aan denken, ware het niet dat dat een stuk minder ludiek in elkaar steekt. Het zijn niet de idealistische doelen van erfgoedherstel of natuurbehoud die kopers van piepkleine stukjes landbouwgrond drijven, maar de elk zicht op realiteit ontnemende eurotekens in hun ogen.

Lees ook: Pssst, polder kopen? Gokken met grond. Hoe speculanten de polder versnipperen en de gemeente buitenspel staat

De volkswijsheid is, dat met grondspeculatie dikke winsten zijn te behalen. Onder het dagelijkse bombardement van nieuwsberichten over de pan uitrijzende woningbehoefte en schaarste aan bouwgrond in dit deel van het land, is het verleidelijk te denken dat grond op lange termijn goud waard wordt. Aanbieders van snippergrond profiteren handig van dit sentiment, zodat het slijten van in piepkleine kavels verdeelde weilanden ze amper moeite kost. De enorme hoeveelheid snipperspeculanten die er inmiddels is, getuigt daarvan.

Is dit een probleem? Dat de inleg van speculanten verdampen kan, is van alle tijden. Gemeenten die willen bouwen, kunnen wel aanlopen tegen door ’kleingrondbezitters’ opgedreven prijzen. Wat die dan doen, is versnipperde stukken mijden. Vooralsnog is het ruimtegebrek nog niet zo groot, dat snippergrond bouwgrond wordt. Het renderen van dergelijke investeringen wordt een zaak van lange adem. Of mondt, die kans is ook reëeel, uit in onverkoopbaarheid omdat de bestemming van de grond niet verandert en de snippers grond een kat in de zak blijken te zijn.

Eigen schuld, kun je denken. Toch zijn er twee kanten aan deze zaak die een vervelende bijsmaak geven. Investeerders lokken om een kat in de zak te kopen, is zonder duidelijk verhaal over reële rendementen niet eerlijk. Dit vraagt om regulering en toezicht door instanties als de Autoriteit Financiële Markten. Het tweede is, dat in tijden van grondschaarste en woningnood speculeren met zaken van zulk groot maatschappelijk belang niet geoorloofd behoort te zijn.